වැදි රජ වලප

සරත් සමයෙහි සරතැසෙහි නෙත
ලෙදින් නුඹ නෙත මහද දැව් සඳ
නඳිත වී ඉපිලුණද හදවත
වීය බාධක විකුම් ධනුදර
පතා ලබනට නුඹෙන් සෙනෙහස
සටන් වැදුනෙමි එඩි බිඳින්නට
පොලොව සිඹි මුව දැනිණි ලේ රස
තෙදැති ධනුදර නැගී ජය ගොස

බියෙන් සලිතව නුඹේ නෙතු යුග
දිටිමි කඳුලැලි උතුරනා හැඩ
නුඹේ කුමරුන් එදෙස බැලු සඳ
මමයි ගත්තේ ඔහුගෙ අසිපත
සිදුරු වූ ඔහු පපු තුරෙන් ගැලු
රුහිරු නුඹ හද වසා ගන්නැ'ති
නුඹේ දෙනෙතෙහි තිබූ වෛරය
ශෝකයත් මම හැඳින ගත්තෙමි

සෙනෙහසක් නැති දෙනෙත් අබියස
සිතෙහි වූ වෙර හැඳිනුවෙමි මම
බියෙන් නැවතින මගේ හදවත
පලා වන ගැබ සැඟවුනෙමි මම
කිමෙක් වීදැයි පිරිස ඇසි සඳ
පැවසුවෙමි මම නුඹ චපල බව
ඇදහුවේ උන් සෑම වදනම
මාය වැදි රජ , මෙවන අරණට

තවම වැලපෙයි මගේ හදවත
වනේ සතුනට ගොදුරු විද නුඹ
ශෝකයෙන් ළය පැලී මියැදිද
මහ වනේ මං මුලා විද නුඹ?