බෝඩිම සහ එහි සාමාජිකයින්

කැම්පස් එක කියන වචනෙත් එක්ක මතක් වෙන අනිත් වචනෙ මොකද්ද කියලා කවුරු හරි මගෙන් ඇහුවොත් මම නම් කියන්නෙ "බෝඩිම්" කියලා... මොකද ඒ තරම් සුන්දර මතකයන් ගොඩාක් බෝඩිම් වල තියන නිසා.....
කැම්පස් පටන් ගන්න ලං වෙනකොට තිබුණ ලොකුම ප්‍රශ්නෙ තමයි කොහෙද නවතින්නෙ කියන එක. අපිට ඉතින් හොස්ටලුත් හම්බුනේ නෑනෙ...... (ඉල්ලුවෙ නැතුවාම කොහොම හම්බෙන්නද...)


කැම්පස් පටන් ගන්න සතියක් තියෙද්දිත් මට බෝඩිමක් නෑ. අන්තිමට අම්මයි මමයි මගෙ cousin අයියත් එක්ක කාර් එකේ නැගලා කැම්පස් එක වටේ තියන බෝඩින් බලන්න ගියා. ඒ හැම එකක්ම මට නම් අල්ලලා ගියා ඇඳක් තිබුණ නිසා....ඒත් තවත් 6 දෙනෙක් එක්ක අඩි 10 X 10 කාමරේක කැම්පස් යන කාලෙ හිටපු අම්මාටවත්, පොද වැස්සකටත් ඔරු පදින්න පුළුවන් කාමරයක බෝඩින් වෙලා  හිටපු අයියාටවත් ඒ එක බෝඩිමක්වත් හරි ගියෙ නෑ. 


කොහොම හරි අන්තිමට නවතින්න වුණේ අයියා ගෙ වයිෆ්ගෙ සීයාගෙ නංගිගෙ චූටි දුවගෙ ගෙදරට එහා ගෙදර හිටිය ඇන්ටිගෙ බාප්පාගෙ දුවගෙ ගෙදර. 
අපරාදෙ කියන්න බෑ ලක්ෂරි ගෙයක්.ෆුල් ඔප්ශන්.... රිවස් මිරර්, ඇලෝයි වීල්,පවර් ෂටර්ස් ඇතුලු සියලුම පහසුකම් තිබුණා. බෝඩිමේ අංකලුයි ඇන්ටියිත් හරී ආදරෙන් බාරගත්තා මාව...

 ඒත් ඉතින් මුල්ම දවසෙම මම වැඩ වරද්දා ගත්තා "මම වැඩියෙ කන්නෙ නෑ ඇන්ටි" කියලා. අනේ ඉතින් ඇන්ටිත් මගෙ වචන ඉස්මුදුනින්ම පිළිගෙන පහුවදා ඉඳන් කැම්පස් ගෙනියන්න බැඳලා දුන්න බත් එක මගෙ කටවල් දෙකකටත් මදි....


ගෙදර හිටියා ඇන්ටිගෙයි අන්කල්ගෙය් දූ පොඩ්ඩ. කියලා වැඩක් නෑ. මටයි එහෙ බෝඩින් වෙලා හිටිය අනිත් අක්කලා දෙන්නටයි හරි ආදරෙයි, කොයි වෙලාවෙත් අපි තුන් දෙනා පස්සෙන්මයි. කොච්චර ‍ෆිට් ද කියනවා නම් මම ඒ බෝඩිමෙන් යනකම් වචන 10ක් කතා කරලා නෑ එයා එක්ක. ‍ෆිට් එක වැඩි කමට එයා ගෙදර අනිත් බාත් රූම් එකෙන් මූන සේදීම ඇතුලු සියලුම ක්‍රියා නවත්තලා අපි තුන් දෙනා පාවිච්චි කරපු බාත් රූම් එකම පාවිච්චි කරන්න ගත්තා.... එයා වැඩ ඇරිලා එන වෙලාවට අපි කවුරු හරි බාත් රූම් එකේ හිටියොත් ආහල පහල ගෙවල් වල සේරටම ඇහෙන්න බෙරිහන් දෙන්න ත් එයා හරී ආසයි. මහන්සිත් ඇතිනෙ ඉතින් ඒ සී කරපු කාමරේ වැඩ කරලා ඒ සී කරපු ඔ‍ෆිස් වාහනෙන් ගෙදර ආවාම. අපි තුන්දෙනා ඉතින් එයාගෙ වීර ක්‍රියා වලට හිනා වෙවී (පේන්න නෙමේ) අපිට නෙමේ වගේ හිටියා. එක අතකට අපි මොනාට ගණන් ගන්නද.. අන්කලුයි ඇන්ටිය්ත් එයා කෑ ගහන වෙලාවට එයාලගෙ ගෙදර නෙමේ වගේ හිටියෙ. වැඩිම වුනොත් උනේ මගෙ දරා ගැනීමෙ සීමාව ඉක්මවා ගිහින් මම අඬපු එක විතරයි. 
(ඒත් ඒ කාටත් හොරෙන්. අම්මලාවත් දන්නෙ නෑ තත්වය ඒ තරම් සෝචනීයයි කියලා) පස්සෙ කාලෙක තමයි මම දැනගත්තෙ, මම ඉඳලා තියෙන්නෙ කලින් එයාට අයිති වෙලා තිබුණ කාමරේලු. ඉතින් මා එක්ක තද වෙන එකත් සධාරනයිනෙ දෙය්යයනේ




ඒ ගෙදර තව හිටියා මගෙ වයසෙ චූටි සුදු මල්ලියෙකුත්. කියන්න තරම් රහක් නෑ. සිංහලෙන් කිවුවොත් මෙලෝ රහක් නෑ... (ඒ වුණාට දවසක් මගෙ කාමරේට වඳුරෙක් පැනපු වෙලාවෙ මම ඌව එලවනකම් දොර ලඟටවත් වෙලා හිටියෙ එයා විතරයි. ඇන්ටියි අන්කලුයි කාමරේ හැංගිලා. අක්කා  කෙනෙක් බාත් රූම් එකේ හැංගිලා. අනිත් අක්කා වඳුරා යනකනුත් නිදි.... ) ඒ හින්දා ද මන්දා මගෙ ඉතින් කිසි අහිතක් නෑ ඒ අහිංසක කොල්ලා ගැන නම්.


 දවසක් හවස මම කාමරේට වෙලා හිටියා.(උඩ තට්‍ටුවෙ තියෙන්නෙ කාමරේ) ඔන්න එක පාරටම ජනේලෙට ගලක් වැදුනා... ටිකකින් දෙකයි... තුනයි... ජනේලෙ ලඟට ගිහින් බලන්නත් බයයි. කවුරුත් ගෙදර නෑ... මම යි නිදා ගන්න අක්කයි විතරයි. නිදා ගන්න අක්කා සුපුරුදු විදියට නිදි.... 
කරන්න දෙයක් නැති තැන නිදා ගන්න අක්කාගෙ කාමරේට ගිහින් එයාට කතා කළා  "අක්කෙ, කවුද ජනේලෙට ගල් ගහනවා... මට බයයි" "බය නම් ඔයා මගෙ කාමරේට වෙලා නිදා ගන්න නංගි" කියලා හීනෙන් වගේකියපු එයා අනිත් පැත්ත් හැරිලා ආයෙ නිදා ගත්තා.... මොනවා කරන්නද තමන් හිසට තම අතමය සෙවනැල්ල ලුනෙ. මම ඉතින් ආපහු ගිහින් හිමීට බැල්කනියෙන් එබිලා බැලුවා... හි හී................ මෙන්න ඉන්නවා ගෙදර කොල්ලා පූස් පැටියෙක් වගේ උඩ බලාගෙන... 
මෙන්න ඊලඟට කොල්ලා මට කියනවා "ඉස්සරහ දොර ටිකක් අරිනවද?" මමත් පහළට බැහැලා දොර ඇරියා. බලනකොට වෙලා තියෙන්නෙ මෙහෙම දෙයක්... වෙනදාට කොල්ලා ගෙදර එනකොට හැමදාම දොර ඇරලානෙ තියෙන්නෙ.. එදා අපි දෙන්න විතරක් නිසා මම පහළ දොර ලොක් කරලා තිබුණෙ. පුරුද්දක් නැති නිසා කොල්ලා ට අමතක වෙලා ඩූර් බෙල්ල් එක ගහන්න පුලුවන් කියලා උඩ තට්‍ටුවට ගල් ගහන්නෙ නැතුව............




ඒ ගෙදර අන්කල් ගැනත් නොකියාම බෑ.බෝඩින් ෆීස් දෙන දවසෙ උදේට කාමරේ දොර ගාව කැරකුණාට මොකද එයා හරි ධාර්මිකයි. දර්මය වැඩි වෙලා එයා ගෙදරට ගේන්නෙ බිඳුනු බිත්තර විතරයයි. ඒවාගෙ "ජීවය" නෑ ලු. මාලු මස් කෑවාට කමක් නෑ ලු මොකද ඒවා අපිට හම්බෙන්නෙ මැරුවාට පස්සෙ නිසා.ඒක දැනගත්තාට පස්සෙ මට ඒ බෝඩිමේ බිත්තර කෑම එපා වුණා. 
ගෙදර ඇන්ටි ගැන වැරදි කියන්න මම වැඩියෙ කැමති නෑ, මොකද අවුරුදු 2ක් කන්න උයලා දුන්න මනුස්සයා නිසා. එයාගෙ සමහර වැඩ මට තේරෙන්නෙත් නැති තරමට මම මැටි ඒ කාලෙ. (දැන් කියලාත් වෙනසක් නෑ වැඩියෙම) සමහර දාට ‍රැට කන්න තියෙන්නෙ පාන්. අපි පාන් පෙති බෙදා ගන්නකම් ඉඳලා ඇන්ටි කියනවා "දැන් පාන් හරි ගනන්... බ්ලා බ්ලා බ්ලා" අනේ ඉතින් මමත් අහින්සකයා වගේ "ඒක තමයි ඇන්ටි" කියන ගමන් තව පාන් පෙති දෙකක් පිඟානට දා ගන්නවා. මට තේරෙන්නෙ නෑ වැඩියෙ කන්න එපා කියලායි මේ කියන්නෙ කියලා. ඒක දැකපු ඇන්ටි ගෙ මූණ ද්වාදසතලයක් වුණා කියලා කිවුවෙ අනිත් අක්කලා දෙන්නා. කොහොම කොහොම හරි මම ඒ බෝඩිමෙන් අයින් වෙලා වෙන බෝඩිමකට යන්න වුනෙත් ඇන්ටිගෙම වැඩක් තමයි. ඒ ගැන නම් මම කියන්නවත් කැමති නෑ මට මං ගැන දුක හිතෙනවා වැඩි නිසා.




ඊට පස්සෙ ගිය බෝඩිම නම් ගෙදර වගේ.... තවමත් හිතුණාම මම යනවා එහෙ . එහෙන් බැනුම් ඇහුවෙ එක්සෑම් කට උඩ තියාගෙන පාඩම් නොකර එයාලත් එක්ක "පබා" බලනවා කියලා විතරයි.