"ප්‍රමිලා වැලපෙයි"

එදා මෙදා තුර ලියවුන කවි ගීත වල වැඩිපුරම ලියවිලා තියෙන්නෙ ආදරය ගැන වෙන්න ඇති. 
ඒ හැම එකකම ආදරය විවිධාකාරයෙන් විස්තර කරනවා.එක එක්කෙනා එක එක විදියට දැක්කත්,ඒ හැම දෙයක්ම ඇත්ත. කවුරු වුණත් ආසයි ආදරේ ලබන්න. 
රාධා ක්‍රිෂ්නා , ජැක් රෝස් වගේ ලෝකයම හඳුනා ගත්තු පෙම්වතුන් නොවුනත්, අපේ ගම් වල හිටිය සිරිමල්, රන් මැණිකා දෙන්නත් ඒ තරමටම, සමහරවිට ඊටත් වඩා එකිනෙකාට ගොඩාක් ආදරේ කරන්න ඇති. 
සමහර වෙලාවට ආදරේ ට සීමා මායිම් නෑ. 


හරි වැ‍රැද්ද මොකක් වුනත් නුවර යුගයෙන් අපිට අහන්නට ලැබෙන දස්කොන් සහ ප්‍රමිලා ත් ඒ වගේ දෙදෙනෙක්. අසම්මත යැයි සම්මත ප්‍රේමයක් වුනත් මම පුංචි කාලෙ  ඉඳන්ම ආසා කතාවක් දස්කොන් - ප්‍රමිලා කතාව. ඒ ගැන ඇහෙන හැම සින්දුවක් ම මම ඇහුවෙ හරිම ආසාවෙන්.දස්කොන් සකි සඳ ඉක්මන් ගමනින් නො එනා ගමනකි යන්නේ කියලා ඩබ්. ඩී අමරදේවයන් සහ අමිතා වැදිසිංහ ගායනා කරද්දි , රූකාන්ත ගුනතිලකයන් චන්ද්‍රලේඛාවන් සමග "බිසවුනි ප්‍රමිලා" ගායනා කළා... ඒ ගීත දෙක එකිනෙකට වෙනස් වුණත්, මගේ හිත පැහැර ගන්න ගීත දෙකම සමත් වුණා. 
ඒත් මගෙ හිත ට ගොඩක්ම දැනුණු ගීතය ජානක වික්‍රමසිංහ සහ චම්පා කල්හාරි ගායනා කරන "මිහිරිම වසන්තය අරන්, බක් සඳ එබී කවුලුවෙන් සක්මන් මලුව සොයාගෙන මම ආවා" කියන ගීතය.  ඒක ගායනා කළේ මියුරුසර වසන්තයේ ගී වැඩසටහනට. තවමත් මම කල්පනා කරනවා ඒ ගීතය ඒ තරම් මට දෙනුනෙ ඇයි කියලා . යොවුන් ආදරය ගැන මෙලෝ හසරක් තේරෙන්නෙ නැති ඒ කාලෙ වුනත් මම ඒ ගීතයත් එක්කම දැක්ක ඔවුන් දෙදෙනාගේ සරල රඟ පෑමට ගොඩාක්ම ආසා කළා වෙන්න ඇති . 


දස්කොන් ප්‍රමිලා දෙන්නා ගැන කියවන වෙලාවක ඒ ගැන ලියවුන කවි කීපයක් මට කියවන්න ලැබුණා. 


ඒත් එක්කම මටත් හිතුණා ඒ ගැනම කවියක් ලියන්න.............


මම හිතපු මාතෘකාව "ප්‍රමිලා වැලපෙයි"


සක්මන් මළුවෙ වැලි තල අතරේ ‍රැඳුන
සිත්තම් වුණා පෙම් සිතුවම් සිත ඇඳුන
දස්කොන් මගේ හිමි සඳ හදවත බැඳුන
ගෙත්තම් වීද සදහට සුසුමන් සැදුන


සෙංකඩ ගල නුවර ගන අඳුරකි මැවුණ
නුඹ නැති සොවින් අහසත් කඳුලැලි සැලුණ
හිමියනි මගේ නුඹ රුහිරෙන් තෙමි දෙරණ
සෝ ගී පා කළා දුර ගිරි හිස සිඹිණ


රොන් කෙමි සොයා පිපි මල් වට පිය සලන
මී මැසි බමර කැල මල් නොතලා සිඹින
කවුරුන් සිඳ දමයිදෝ උන් රොන් උරන
මා කුසුමක් නොවෙද බමරුනි රස ඉසින


තුන් කල තුමුල තෙද ඇති ගිජි‍ඳෙකු ලෙසින
මන්දිර කවුළු දොර අබිමුව හිඳ සරන
මා හද එකලු කළ හිමියනි මා සරණ
මා හැර පියා ගියෙදෝ කෙලෙසින් මෙදින


කවියක් වුණා අවනත සවනත ‍රැඳුන
රස පද පෙලක් විය හද විල කළඹවන
පණවත් සිතුවමකි මන නන්දන කරන
හිමිය්නි කොයිද නුඹ සුසුමන් සුව දැනුන


නරනිඳු සීහ නිරිඳුනි ඔද තෙද පාන
ප්‍රමිලා නුඹෙයි රිසි ලෙස නුඹ රස විඳින
එනමුදු හදවතක් නැත ඔබ වෙත බැඳුන
හද මිය ගොස්ය සොහොනේ දස්කොන් නිදන