වැස්සෙ ආව පොඩි එකා

    ගිය සතියෙ දවසක වුණ මේ සිදුවීම පෝස්ට් එකකට දාන්න තරම් මගෙ හිතට දිගින් දිගටම වද දෙනවා. කොච්චර කල්පනා කළත් කවුද හරි, කවුද වැරදි කියලා නම් තවමත් මට තේරෙන්නෙ නෑ.


මාසෙකට විතර පස්සෙ තමයි ඒ වගේ වැස්සක් වැස්සෙ. මහ පාර දෙපැත්තෙ තියන කාණු පද්ධතියෙ හොඳ කම නිසාම, මහ පාර ගඟක් වගේ වෙලා. වෙලාව සවස 5 ට විතර ඇති. වැස්ස නිසා ලෙඩ්ඩුත් අඩුයි.මමත් හිටියෙ සීතලට කම්මැලිකමෙන්.


ඒ වෙලාවෙ තමයි අම්ම කෙනෙකුයි තාත්තා කෙනෙකුයි පොඩි එකෙක්ව උස්සගෙන ආවෙ. තුන් දෙනාම වැස්සට තෙමිලා. පොඩි එකාගෙ නළලෙ තුවාලයක්.අම්මා ඇඬූ කඳුලෙන්.ඒ තරම් ලොකු තුවාලයක් නෙමේ.ඒත් අම්මා කෙනෙක් ට ඒක ලොකු තුවාලයක්...!!


"මෙයා දුවන්න ගිහින් ලෙස්සලා වැටිලා ඔලුව පලාගෙන"අම්ම අඬ අඬම කියනවා.


"පැය එක හමාරක් හිටියා ****** ඉස්පිරිතාලෙ.ඒත් මැහුම් දාන්න ඕනා කියලා කිය කිය හිටියා මිසක් කවුරුත් බැලුවෙ නෑ. එ නිසා තමයි මෙතෙන්ට එක්කන් ආවෙ" තාත්තා තරහෙන්.
(කවුරු කොහොම කිවුවත් රජයේ රෝහල් වලින් වෙන සේවය ගැන හොඳින්ම දන්න නිසා ත් , සුළු සුළු අතපසුවීම් විවේචනය කිරීම මම අකමැතිම දෙයක් නිසාත් මම ඒ ගැන වචනයක් වත් කියන්න ගියේ නෑ..)


ඇත්ත, පොඩි එකාගේ නළලේ වුනේ මැහුම් කීපයක් අවශ්‍ය වුණ තුවාලයක්. 
වයස අවුරුදු 4ක දරුවකුට මැහුම් දැමීම නම් විශාල ශ්‍රම බලකායක් අවශ්‍ය වන , තරමක් භාර දූර කටයුත්තක්. (ඒ ඔහුව අල්ලා ගැනීමට හතර පස් දෙනෙකුත්, ඔහුගේ හැඬීම් වලින් බියට පත් වී පළා යන අනෙකුත් රෝගීන් නැවැත්වීමට තවත් දෙදෙනෙකුත්, මගෙ කන් වල ඇබ ගැසීමට තවත් කෙනෙකුත් අවශ්‍ය වන නිසාය.)


නමුත් මේ දරුවා වැඩි කලබලයක් පෙන්වූයේ නෑ. නිහඬවම කඳුලු වලට ගලා යන්න දීලා ඔහු වේදනාව දරා ගත්තෙ වැඩිහිටියෙක් වගේ. (අඬන්න ඕනා වෙලාවටත් අඬන්නෙ නැති අය දකිනකොට පුදුම දුකක් දැනෙනවා හිතට.) අපේ හෙදියන් දෙන්නාටත් ඒ හැඟීම ඒ විදියටම දැනිලා තිබුණා.


හිරිවට්ටන බේත් අඩංගු සිරින්ජය දකිනවා එක්කම පොඩි එකා ඇහුවෙ "මට බේත් විදිනවා ද" කියලා.


 "නෑ පැටියො" සුපුරුදු බොරුව මගෙ කටින් පැන්නා.


 ඒත් ඊ ලඟට මට බේත් විදින්න වුනා. 


"ඇයි මිස් මට බොරු කිවුවෙ? " 
හීනියට අඬන ගමන් පොඩි එකා ඇහුවෙ මාව නිරුත්තර කරලා. 
අනිත් කුඩාවුන් වගේ බිම පෙරලිලා කෑ ගහන්නෙ නැතුව ඒ දරුවාගෙ කටින් පිටවුණු ඒ මෝරපු වචන ගැන මට තවමත් පුදුමයි. යන්තම් මැහුම් තුනකින් තුවාලෙ මහගන්න පුළුවන් වුණා. කිසිම කරදරයක් කළේ නෑ එයා. අඩුම තරමෙ අම්ම ලඟ හිටියෙවත් නෑ. 


"කොච්චර හොඳ ළමෙක්ද , පරිස්සමින් බලා ගන්න මෙයාව"දරුවා ව අම්මා ආපහු වඩා ගනිද්දි මම කිවුවෙ ඇත්තටම මගෙ හිතට මොකද්දෝ අමුතු හැඟීමක් ඒ දරුවා එකතු කරපු නිසා.


******************************************************
ඒත් එක පාරට්ම සිද්ධ වුනේ අපි කවුරුත් නොහිතපු දෙයක්...... වැස්සෙම ආව පොලිස් ජීප් එකක් ඉස්සරහ නැවැත්තුවා. ඒකෙන් බැහැගත්තු පොලිස් නිළධාරීන් පිරිසක් ඇතුළට ආවෙ නිමේෂයකින්. මොකද වෙන්නෙ කියලා හිතා ගන්නත් කලින් ඔවුන් අර දරුවාගෙ තාත්තා ව අල්ලා ගත්තා... 


"අනේ ඇයි සර්? මේ මොකද? "අම්ම අඬන්න ගත්තා ආයෙමත්. 


"මෙයා ******* ඉස්පිරිතාලෙ මල් පෝච්චියක් බිඳලා ජනෙල් වීදිරුවකට ගලකිනුත් ගහලා ඇවිල්ල තියෙන්නෙ"
 පොලිස් නිලධාරියා පැහැදිලි කළේ මට. මටත් කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ. තාත්තාව අරන් ගියා පොලිස් ජීප් එකේ දාගෙන.

"තමන්ගෙ දරුවා තුවාල වුණාම මොන තාත්තාටද නේද ඉවසන්න පුළුවන් බේත් දාන්න පරක්කු වෙනකොට" 
අන්තිමටම හිටිය පොඩි පොලිස් අයියා / මල්ලි මට හෙමීටම කියලා ගියෙ අනිත් කාටවත් ඇහෙන්නෙ නැති වෙන්න.


සීතලට වෙවුලන පොඩි එකාවත් වඩා ගත්තු අම්ම අඬනවා හොඳටම. 


"පොදු දේපල වලට හානි කිරීම නීතියෙන් දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදක්" කියලා ඇයට කියන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ. 


"ඔයා දැන් බබාවත් එක්කන් පරිස්සමට ගෙදර යන්න" මම කිවුවෙ එච්චරයි. 


"අනේ නෝනා.... මට පුළුවන්නම් කුඩයක් දෙන්න පොලිසියට ගිහින් එන්න. මේ දරුවාව දැක්කාමවත් මගෙ මනුස්සයාව එවුවොත් ලොකු දෙයක්..." 
"දරුවා ව වැස්සෙ තෙමෙයි" කියලා කියන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ.
 මට කාර් එකක් තිබුනා නම් ඇත්තමයි මම ඒ දෙන්නාව පොලිසියට ගිහින් දානවා. 
ඒත් මට පුළුවන් වුණ එකම දේ මගෙ කුඩේ දීලා යවන එක විතරයි. පස්සෙ දවසක මම නැති වෙලාවෙ ඒ අම්මා ආපහු මගෙ කුඩේ ගෙනත් දීලා තිබුණා.