මිනී මැරුමක් වැළැක්වීමි

ඇගේ තුරුණු විය ගෙවී යමින් තිබිණි.විඩාවට දෝ නිදි කිරා වැටෙන කුඩා දරුවා ද කරපින්නාගත් ඇය මා වෙත පැමිණ අසුන් ගත්තේ නළලින් රූරා වැටෙන ඩා බිඳු අත ‍රැඳි ලේන්සුවෙන් පිස දමමිනි.

"මොකද බබාට?" අසනීප වී ඇත්තේ කුඩා දරුවාට බවට වැරදි වැටහීමක් මා සිතේ ඇති වී තිබුණි.

"පුතාට නෙමේ... මට බේත් ගන්න ආවෙ"ඇය සෙමෙන් වදන් ගැලපුවාය.

"මගේ ශුද්ධ වීම පරක්කු වුණා. ඒ නිසා දරුවෙක් ලැබෙන්නද කියන සැකේට මම ගෙදරදි මුත්‍රා පරීක්ෂාව කළා. දෙපාරක්ම බැලුවා.ඒකෙ විදියට මට දරුවෙක් ලැබෙන්න ඉන්නවා.

ඇගේ හඬෙහි වූ ව්‍යාකූල බව මගේ සිත ගැටලු ගොන්නකට ඇද දැමීමට සමත් විය. "දරුවෙක් ලැබෙන්න නම් ඇයි මේ දුකෙන්?" මගෙ සිතේ ඇතුලු වූ ප්‍රශ්නය වදන් වලට නොහරවාම මම ඇයට කතා කරන්නට ඉඩ දී බලා සිටියෙමි.

"මට ඒ දරුවා නැති කරගන්න ඕනා ඩොක්ටර්." ඒ ඉහින් කණින් දහඩිය දැමීමට  මගේ අවස්ථාව විය. මෙම වාක්‍යය මම මීට පෙරද අසා ඇත්තෙමි.එහේත් ඒ බොහෝ විට අවිවාක තරුණියකගේ හඬිනි. විවාහක කාන්තාවක් අරබයා මෙවැනි ගැටලුවක් මා හට පැණ නැගුණු ප්‍රථම අවස්ථාව මෙය විය.

"ඔයාගෙ මහත්තයා දන්නවා ද ඔයා අද මෙහෙම ආවා කියලා" ගත් කටටම නෑ බෑ නොකියා මම ඇගෙන් විමසා සිටියෙමි.

"ඔවු,එයාත් කැමතියි දරුවා ව නැති කරන්න."

"මොකද්ද මේ වගේ තීරණයක් ගන්න ඔයාල පෙළඹුණේ?"

"මේ අපේ හතර වෙනි දරුවා. ලොකු පුතාට අවුරුදු 15යි. අපි ඉන්නෙත් කුලී ගේක. ආර්ථික ප්‍රශ්න ගොඩයි. මේ තුන් දෙනා ට උගන්නන්නත් ඕනා. ගෙවල් වල අනිත් කට්ටිය, නෑදෑයො එහෙමත් බනිනවා ලොකු ළමෙකුත් ඉද්දි ඇයි මෙහෙම දෙයක් කර ගත්තෙ කියලා...." ඇය ගැටලු ගොන්නක් මා හමුවේ තැබුවාය.

මේ හා සමාන වෙනත් අවස්ථා වලදී මම බොහෝ විට කරන්නේ, ගබ්සාව පිළිබඳව ලංකාවේ පවතින නීතිය, එයින් ඇගේ ජීවිතයට ඇති විය හැකි අවධානම වැනි කරුණු පිළිබඳව දැනුවත් කිරීමයි. නමුත්, දරුවන් තිදෙනෙක්ම සිටින අම්මා කෙනෙකුට ආමන්ත්‍රනය කිරීමට ඊට වඩා හොඳ ක්‍රම වේදයක් මම සොයා ගතිමි.

"මම මුලින්ම කියන්නම්,එක දෙයක්. මේ වැඩේට මම ඔයාට උදවු කරන්නෙ නැ. හේතු කීපයක් උඩ. මම නීති විරෝධී දෙයක් කොහොමත් කරන්නෙ නෑ. ඊටත් වඩා මගෙ හිතට එකඟ නැති දේවල් මම කොහොමත් කරන්නෙ නෑ. ලංකාවෙ නීතිය අමතක කළත් මේ දරුවා නැති කරන්න ඔයාට මොකක් වත් හේතුවක් තියනවා කියලා මට පේන්නෙ නෑ......."

ඇය නිහඬවම මට සවන් දෙමින් සිටියාය.

"දරුවා ඔයාගෙයි මහත්තයාගෙයි... එයා හැදෙන්නෙ ඔයාගෙ ගර්භාශයෙ... ඉපදෙන්නෙ ඔයාගෙන්, ඉපදුනාම කිරි දෙන්නෙ ඔයා. ඊට පස්සෙ කන්න අඳින්න දෙන්නෙ, උගන්නන්නෙ වටේ පිටේ මිනිස්සුවත්, ගෙදර අනිත් අයවත් නෙමේ. ඉතින් මේ දරුවා කොහොමද ගෙදර ඔයාලගෙ නැදෑයන්ට ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ? "

ඇය කල්පනාවට එළඹුනාය. "ඇත්ත ඩොක්ට... ඒත් අපිට තියන ආර්ථික ප්‍රශ්නත් එක්ක කොහොමද මේ දරුවාව හදාගන්නෙ? " ඊටත් පිළිතුරක් මා සතුව තිබුණි.

"ආර්ථික ප්‍රශ්න තියනවා අපි කාටත් අඩු වැඩි වශයෙන්. ඔයාලට මේ වෙනකමුත් ආර්ථික ප්‍රශ්න තිබුණානෙ. එහෙම කියලා අනිත් දරුවො තුන් දෙනා එක්ක ලස්සනට ජීවත් වුණෙ නැද්ද?" ඒ වන විට ඇගේ දෙනෙත් වල කඳුලු පිරී තිබිණි. එහෙත් කතාව නවත්ත්වන්නට මා හට සිත් දුන්නේ නැත.

"නිකම් හිතන්න, මේ අතේ ඉන්න පුතා ගැනත් ඒ විදියට ඒ කාලෙ හිතලා එයාව නැති කළා නම්... කොච්චර පවු ද.. එහෙම හිතෙන්නෙ නැද්ද ඔයාට?" ඇගේ දෙනෙතින් කඳුලු කඩා වැටෙන්නට විය. මවගේ දෙනෙතින් වැ‍ටුණ කඳුලු සිඟිත්තාගේ වුවන තෙත් කරමින් ගලා ගියේය. දෙනෙත් යම්තම් විවර කළ පොඩිත්තා නැවතත් දෙනෙත් පියා ගත්තේ , මවට තවත් තුරුළුවෙමිනි.

ඇගේ කඳුලු වලට මද වේලාවක් නිදහසේ ගලා යාමට මම ඉඩ දුනිමි.

"මොකද හිතන්නෙ ඔයා? අපි මේ දරුවාව ආරක්ෂා කර ගමු නේද? කවදා හරි දවසක ඔයාලාට ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙයි එයා. මුළුරටම ආදරය කරන කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන් මේ. ලංකාවෙ ක්‍රිකට් ටීම් එකේ කැප්ටන් වෙන්න පුළුවන් මේ. එහෙම නැත්නම් දක්ෂ ඩොක්ටර් කෙනෙක්, ඉංජිනේරුවෙක්... ළමයි දාස් ගාණකගෙ ගෞරවයට පත් වෙන ගුරුවරයෙක් වෙන්න පුළුවන් මේ.එයා කවදා හරි මේ ලෝකෙ එයාට ඕනා තැන හොයා ගන්නකම් එයාට ටිකක් උදවු කරන්න. එයාව නැති කරන්න කියලා අද කියන අයත් එදාට සද්ද නැතුව ඉඳියි."

"ඔවු ඩොක්ට, මම මේ දරුවා හදා ගන්නවා මොන ප්‍රශ්න ආවත්"

ඉනික්බිතිව මට තවත් සිතන්නට යමක් නොවීය. ඉතිරිව තිබුණේ ෆොලික් අම්ලය පිළිබඳව, සායන පිළිබඳව, ඉක්මනින් ප්‍රසව හා නාරි වෛද්‍ය වරයකු හමුවීමේ වැදගත් කම පිළිබඳව දැනුවත් කිරීම පමණක් සහ මට ලබා දුන් හදවතට හා "කටට" අම්මාට හා අප්පච්චි ට පින් දීමත් පමණි.


(මාස කීපයකට ඉහතදී වූ මේ සිදු වීම අකුරු කරන්නට උත් ප්‍රේරනයක් ලැබුනේ මකුලු පැංචීගේ බ්ලොග් සටහන දැකීමෙනි
http://makulupanchi.blogspot.com/2012/04/blog-post.html)