සිඳු බාල කාලේ ඉස්කෝලෙ ගිය හැටි

     මතකය පුළුවන් තරම් අතීතෙට ගෙනිච්චොත් සිඳුට මතක් වෙන්නෙ අවුරුදු 2ක් 3ක් තරම් පුංචි කාලෙ සිඳුව. පුංචි කාලෙ අම්මයි කිරිඅම්මයි එක්ක අම්පාර - උහන තිබුණු අම්මගෙ ඉස්කෝලෙ ලඟම  ගෙදරක තමයි සිඳු හිටියෙ.  ඒ මතකයෙ ගොඩාක් දේවල් අපැහැදිලියි. ගෙදර මිදුලෙ අඹ ගහක්, සියඹලා ගහක් සහ අරලිය ගහකුත් තිබුණා කියලා සිඳුට මතකයි. ඒ සියඹලා ගහෙන් වැටෙන සියඹලා මල්, දළු එහෙම අම්මගෙ ඇස් වහලා හොරෙන් කෑව හැටි නම් ඊටත් වඩා හොඳට මතකයි. (පාණ්ඩුව ද කොහෙද )


       එහා ගෙදර හිටපු චූලනීයි එයාගෙ අක්කා රංගනීයි තමයි සිඳුගෙ හොඳ යාළුවො ඒ කාලෙ. එයාලා එක්ක සෙල්ලම් කරන එකයි , අම්මා වටේ කැරකි කැරකි ඉන්න එකයි තමයි ඒ දවස් වල සිඳුට තිබුණ ලොකුම රාජකාරිය.


මුළු සතිය පුරාම දඟල දඟල ඉන්න සිඳු ට සමහර දවස් වලට අම්ම කියනවා "අද අප්පච්චි එනවා" කියලා. එදාට සිඳුට වෙන වැඩක් නෑ. මිදුලට යනවා, පාර බලනවා. ආයෙ මිදුලට යනවා, පාර බලනවා......... ඔහොම ඉඳලා ඉඳලා හවස කළුවර වැටීගෙන එන වෙලාවට අත් දිග ශර්ට් ඇඳලා දුඹුරු පාට බ්‍රීෆ් කේස් එකකුත් ගත්තු ලස්සන අප්පච්චි කෙනෙක් එනවා. ඒ තමයි සතු‍ටුම දවස්. අප්පච්චි ආපහු යන විදිය නම් මතක නෑ, ඒ වෙලාවට සිඳු නිදි නිසා වෙන්න ඇති. 


අම්පාරෙ හිටිය කාලෙ ගැන තියන මේ වගේ අපැහැදිලි මතක එක්කම හොඳින්ම පැහැදිලි එකම මතකය තමයි සිඳුගෙ ඉස්කෝලෙ. 


සිඳුගෙ ඉස්කෝලෙ කිවුවට ඒක අම්මා උගන්නපු ඉස්කෝලෙ. අම්මා සිඳුව අවුරුදු 2 ඉඳන් ඉස්කෝලෙ එක්කන් ගිහින්. අවුරුදු 3 දි තමයි සිඳුව අම්මගෙ ඉස්කෝලෙ 1 වසරට දැම්මෙ. 
(ඒ කාලෙ ඇඳපු අඩියක් වත් උස නැති පුංචි සුදු ගවුමක් තවමත් සිඳුලගෙ ගෙදර තියනවා. අනිත් සුදු ගවුම් සේරම අම්මා එක එක්කෙනාට දීලා වුණත් , ඒක අම්මා කාටවත් දීලා නෑ. මොකද ඒ තරම් චූටි සුදු ගවුම් අඳින ඉස්කෝලෙ යන  ළමයි නෑ.)


එහා ගෙදර සිඳුගෙ යාළුවා චූලනී හිටියෙත් ඒ පන්තියෙ. ඒ නිසා කවදාවත් සිඳු අම්මා ළඟට යන්න අඬලා නෑ. 
චූලනීලා එක්ක එකතු වෙලා අකුරු ලියලා, සෙල්ලම් කරලා හිටිය සිඳු 1 වසර ඇරෙන වෙලාවට ළමයි එක්කම ආපහු ගෙදර එනවා. අම්මා එන්න පරක්කු වෙනවනෙ. 

ඉස්කෝලෙ පිට්ටනිය හරහා ඇවිල්ලා කම්බි වැට ළඟට එනකොට කිරි අම්ම කම්බි වැට ළඟට ඇවිල්ලා. කිරි අම්මා එන්න පරක්කු වුණ එකම එක දවසක් සිඳු ට තවම මතකයි. එදා සිඳුගෙ 1 වසරෙ යාළුවො ටික සිඳුව හරහට උස්සලා කම්බි වැට අස්සෙන් එහා පැත්තට දැම්මා. වැටෙන් එහා පැත්තෙ හිටිය තවත් 1 වසරෙ ළමයි දෙන්නෙක් තමයි සිඳුව අල්ලා ගත්තෙ. දැන් තමයි හිතෙන්නෙ, ඒ පණ්ඩිත වැඩ වලට ගිහින් පොඩි එකාව කම්බි වැට උඩ වැ‍ටුණා නම් එහෙම කියලා..........


දවසක් දා සුපුරුදු විදියට සිඳුගෙ පන්තියෙ චන්ද්‍රා ටීච සිඳු ට අකුරු කියලා දිදී හිටියා. 


කවදාවත් නැතුව අම්මා අවේලාවෙ පන්තියට ආවා. ඇවිත් කිවුවා 
" පුතේ අපි හෙට අප්පච්චි ඉන්න දිහාට යනවා, සේරම යාළුවන්ට කියලා එන්න " කියලා. 


අවුරුදු ගාණක උත්සාහයක ප්‍රතිඵලයක් විදියට අම්මා ට මාරුවීමක් හදාගන්න පුළුවන් වෙලා. අප්පච්චි ළඟට යන නිසාද කොහෙද , සිඳුට පොඩි දුකක් වත් ආවෙ නෑ ඒ ඉස්කෝලෙ දාලා එන්න. අපි එහෙන් එන දවසෙ සිඳුගෙ සෙල්ලම් බඩු ගොඩකුයි, කතන්දර පොතුයි, විශේෂයෙන්ම චූලනි ආසා කරපු සිඳුගෙ පොඩි කතුරයි චූලනී ට දීලා ආව. 


එහෙන් පිටත් වෙලා අප්පච්චිගෙ ගමට ආව සිඳුගෙ ඊළඟ ඉස්කෝලෙ වුණේ අම්මගෙ ඊළඟ ඉස්කෝලෙ. අම්ම ඒ ඉස්කෝලෙට ගිය පළවෙනි දවස සිඳුගෙත් ඒ ඉස්කෝලෙ පළවෙනි දවස. ඒ ඉස්කෝලෙ සිඳු හිටියෙ 2 වසරෙ. සිඳුට ඒ වෙනකොට අකුරු ලියන්න කියවන්න පුළුවන්. ඒ නිසා ඒ ළමයි එක්කත් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැතුව වැඩ කරන්න පුළුවන් වුණා. එහෙදි යාළුවො වුණේ නිසංසලායි හර්ෂණීයි. ආශා කියලා තව යාළුවෙකුත් හිටියා. 


අම්මා කියන්නෙ නම් ඒ කාලෙ සිඳු හරි පණ්ඩිතයි ලු. ඒත් සිඳු ඔය කතා විශ්වාස කරන්නෙ නෑ, මොකද සිඳුට මතක විදියට සිඳු ගොඩක්ම අහිංසක ළමයෙක් කාගෙවත් හිත නොරිදපු. 


ළමයි එක්ක තරහ වුණාම සිඳු ඒ දවස් වල බනින්නෙ " මම ඔයාට චොක්ලට් ඉස්ටිකර් ගෙනත් දෙන්න හිටියෙ, ඒ වුණාට දැන්නම් දෙන්නෙම නෑ" කියලා. 


ඔය අතරෙ තමයි දවසක් පන්තියෙ හිටිය ඇට්ටර කොල්ලෙක් හොයා ගත්තෙ සිඳු පුළුන් වලට බයයි කියලා. ඉතින් සිද්ද වුණ දේ හිතා ගන්න පුළුවන්නෙ. කොහෙ හරි තිබිළා පුළුන් කෑල්ලක් කාට හරි හම්බුනොත් සිඳුට වුණේ කෑ ගහ ගහ ඉස්කෝලෙ වටේ දුවන්න. 

එහෙමයි කියලා සිඳුත් නිකම් හිටියෙත් නෑ, දවසක් පන්තියෙ හිටපු එක නාහෙට අහන්නෙ නැති කොල්ලෙක්ව දොරක්ට තියලා තද කරලා අඬනකම්ම එයාගෙ කහ පාට කුඩෙන් ගැහුවා. එදා නම් ගෙදර ඇවිල්ලත් අම්මා නඩු ඇහුවා. අහලා නඩු තීන්දුව දුන්නා, ආයෙ කවදාවත් කුඩේ ඉස්කෝලෙ ගෙනියන්න තහනම්.


සිඳුගෙ පන්ති බාර ටීච සිඳු ට හරි ආදරෙයි. ඒ නිසා සිඳුත් එයාට ටිකක් වත් බය නෑ. ( එහා පන්තියෙ එක වසරෙ හිටිය ලොකු බඩක් තිබුණ කළු ටීච ට නම් සිඳු බයයි). පන්ති බාර ටීචගෙ "ත" යන්න "න" යන්න වගේ කියලායි, ලමයා කියලා ලියපු විදිය වැරදියි, ළමයා කියලා ලියන්න "ළ" යන්න ඕනා කියලායි, මුළු පන්තියම මැද්දෙ ටීචගෙ මූණටම කිවුවා කියලා ඒ ටීච අම්මා එක්ක ඇවිල්ල කිවුවා දවසක් සිඳු ඉන්න තැනම. අම්මා සිඳුට ගෙදර ඇවිත් කිවුවා ඒ වගේ දේවල් කියන්න එපා කියලා. සිඳු හිතුවෙ එදා සිඳු කළේ ලොකු වැ‍රැද්දක් කියලා. දැන්නෙ තේරෙන්නෙ, පොඩි එකා හරියටම හරි.


කොයි තරම් සතුටින් ඉස්කෝලෙ හිටියත් සිඳුට ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. පන්තියෙ නාම ලේඛනය ලකුණු කරන වෙලාවට කවදාවත් ටීච සිඳුගෙ නම කියන්නෙ නෑ. කොයි තරම් අසාධාරණයක්ද. සිඳු කියන්නේ හැමදාම ඉස්කෝලෙ ගිය ළමෙක්.


බලන් ඉඳලා බැරිම තැන සිඳු අම්මා ට කිවුවා සිද්ධ වෙමින් තිබුණ අසාධාරනේ ගැන. අම්මා ඒ අසාධාරනේ වෙනුවෙන් හඬක් නගන්න ඇති, පහුවදා ඉඳලාම ටීච සිඳුගෙ නමත් ලකුණු කලා අන්තිමටම. අන්තිමට වුණත් නම ලකුණු වුණානෙ, ඒ නිසා ආයෙ කවදාවත් එහෙම ප්‍රශ්න ආවෙ නෑ. 


අවුරුද්ද අන්තිමේදි විභාගෙ තිබුණා. සිඳු විභාගෙ කරලා 3 වසරට පාස් වුණා. 3 වසරට අලුතින් ගිය දවසෙ ළමයින් ට අලුත් පොත් හම්බුණා. සිඳු බලන් හිටියා සිඳුට පොත් හම්බෙනකම්. ඒත් හම්බුණේ නෑ. සමහර ළමයින්ට අලුත් පොත්, තව සමහර ළමයින්ට අනිත් අය පාවිච්චි කරපු පරණ පොතුත් හම්බුණා. සිඳුට අලුත් පොත් තියා පරණ පොතක් වත් නෑ. සිඳු ගියා ටීච ලඟට. "ටීච, මට පොත් හම්බුණේ නැ"
ටිකක් වෙලා සිඳු දිහා බලන් හිටපු ටීච කොහෙන්ද මන්දා පොත් වගයක් සිඳු ට ගෙනත් දුන්නා. ඒ ප්‍රශ්නෙත් විසඳුනා. අලුත් පාඩම් පොතට සිඳු ගොඩක් ආසා වුණා. "පුන්චි අපට සිරි සැප දෙයි සිරි ලංකා දීපේ....." තමයි සිඳු ආසාම පාඩම. ඒක කවියක්. 


ඒත් ඉස්කෝලෙ ඇරිලා අම්මා ළඟට ගිය සිඳුට වුණේ හිතුවෙවත් නැති දෙයක්
"ඔයා තව ටික දවසකින් අප්පච්චිලාගෙ ඉස්කෝලෙට යනවනෙ පුතේ. ඒ හින්දා ඔය පොත් ටික ආයෙ ටීචටම දෙන්න වෙන ළමයින්ට දෙන්න කියලා" අම්මා කිවුවා. සිඳු ගොඩාක් දුකෙන් ආපහු ටීචට පොත් ටික දුන්නා. 


ටික දවසකින් සිඳු අප්පච්චිගෙ ඉස්කෝලෙට යන දවස ආව. වෙන කවදාවත් අලුත් ඉස්කෝලෙකට යද්දි නොකරපු විදියට අම්මා එදා කිරි බතුත් හදලා තිබුණා.
ඒ වතාවෙත් සිඳුව අම්මලා දැම්මෙ 2 වසරට.  එදා ඉඳන් නම් නාම ලේඛනය ලකුණු කරන වෙලාවට සිඳුගෙ නම ලකුණු වුණා. හැබැයි ඒ සිඳුගෙ පන්තියෙ ටීච අතින් නෙමේ. එහා පැත්තෙ 1 වසරෙ පන්තියෙ ටීච අතින්. 
උදේට එයා සිඳුගෙ පන්තියට  එබිලා අහනවා "සිඳු ඉන්නවද?"
"මේ ඉන්නෙ" උත්තර දෙන්නෙ සිඳුගෙ පන්තියෙ ටීචර්. 


ටික කාලයක් යනකොට තමයි වැඩේ තේරුණේ. සිඳුව තියලා තිබුණෙ අවුරුද්දක් වැඩිමල් ළමයි ඉන්න පන්තියෙ. ඇත්තනෙ, ඒ වතාවෙත් එක වසරට යන්න වුණා නම්, ඒ වැඩ කරන්න වුණා නම් ඇත්තමයි සිඳු ඉස්කෝලෙ පැත්තකින් තියලා ගෙදර නවතිනවා.


ඒ ඉස්කෝලෙදිත් අප්පච්චිට ඉස්කෝලෙ ඇරෙනකම් සිඳුට ඉන්න වුණා ගෙදර එන්න. අම්මලාට ඉස්කෝලෙ ඇරෙනකම් හිටිය ලක්මාලියි, චරිතුයු, ප්‍රභාතුයි එක්ක සිඳු සෙල්ලම් කර කර හිටියා අප්පච්චි එනකම්. 


දවසක් එයාලා එක්ක බංකුවක් උඩ හරහට තව බංකුවක් දාලා සීසෝ පදින්න ගිහින් වැටිලා වුණ තුවාලයක කැලලක් තවමත් තියනවා සිඳුගෙ මූණෙ. 


ඔහොම කාලය ගත වුණා. පනින රිලවුන්ට ඉනිමං බැන්දා වගේ අප්පච්චි විදුහල්පති කෙනෙක් වෙලා වෙන ඉස්කෝලෙකට ගියා.  ඉන් පස්සෙ සිඳු දඟලපු දැඟලිල්ල බලන්න කවුරුත් හිටියෙ නෑ. 


ඒ කාලේ හරියට නිකම් paradise gained වගේ වුණා සිඳු ට. ඉන්ටවල් එකට කලින් ,ගේන කැම ඉවර කරන සිඳු ඇතුළු යාළුවො, ඉන්ටවල් එකට බෙල් එක ගහපු ගමන්ම දුවලා එහා පැත්තෙ පල්ලිය වත්තට යනවා සෙල්ලම් කරන්න. ඉන්ටවල් එක ඉවර වුණාමත් පන්තියට එන්න ඕනා කියලා ලොකු උවමනාවක් තිබුණෙ නෑ පන්තියෙ කාටවත්. අන්තිමට කට්ටියම ආපහු පන්තියට එන්නෙ, පන්ති කාමරයෙ කවුරුත් නෑ කියලා දකින පන්ති බාර මිස් කෝ‍ටුවකුත් අරන් පල්ලිය වත්තට එනකොට. 


ඔහොම හිටය සිඳුට paradise lost  වුණේ ඒ ඉස්කෝලෙන් අස් වෙලා වෙන ඉස්කෝලෙකට යන්න වුණාට පස්සෙ. ඒ වෙනකොට සිඳු හිටියෙ 5 වසරෙ. ජීවිතේ මුල්ම වතාවට තමන්ගෙ වයසෙ ළමයි ඉන්න පන්තියකට යන්න සිඳුට පුළුවන් වුණා ඒ වතාවෙ නම්. ඒ අලුත් ඉස්කෝලෙ 4 වසරට යන්න වුණ එක. ඒ වෙනකොට සිඳු ගෙ හොඳම යාලුවා වෙලා හිටිය දිලිනි එදා හොඳටම ඇඬුවා. සිඳුත් ඇඬුවා. 


ඒත් ඊට අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ දිලිනි ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා සිඳුගෙ අලුත් ඉස්කෝලෙටම ආව. ඒ ආවෙ 6 වසරට. ඒත් ඒ වෙනකොට සිඳු හිටියෙ 5 වසරෙ.