ලාම්පු දස දහසක් !

වික්ටෝරියා ගේ ලාම්පු දස දහස සහ අප දෙදෙන
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ඇය පිළිබඳව මගේ පළමු මතකය හතර වන ශ්‍රේණිය දක්වා දිවෙයි. පාසලේ විවිධ ප්‍රසංගයේ අංගයක් සඳහා සූදානමින් අපි පෙළගැසී සිටියෙමු.  දිගු කොණ්ඩයක් ඇති විසේකාර බෝල කෙල්ලක් වූ ඇය එක් වරම මා වෙතට දිව ආවාය.

ඔයාගෙ කටේ ලිප්ස්ටික් මැකිලා... කොහෙන්දෝ ඔසවාගෙන ආ රතු පැහැති ලිප්ස්ටික් කූරක් ඉන් අනතුරුව ඈ මගේ තොල් වල ඇතිල්ලූවේ මා හට වචනයක් වත් කීමට ඉඩ නොතබමිනි. ඉන් අනතුරුව ඇය එම ලිප්ස්ටික් කූරම තම තොල් වලට ආලේප කර ගත්තාය. මගේ වයසෙහිම ,එනම් අවුරුදු නවයක් පමණක් වූවද ඇය දක්ශ රූපලාවන්‍ය ශිල්පිනියක් බව එවකට මම සිතා සිටියෙමි.😂
අන් සියලු දෙනා ට වඩා අප දෙදෙනා ලස්සන බවට වූ සාඩම්බර හැඟීමක් එදා මා සතුව පැවතින. එහෙත් , අන් සියල්ලන් කෙසේ වෙතත් අප දෙදෙනා ඩ්‍රැකියුලා දැරිවියන් දෙදෙනෙකු සේ දිස්වන්නට ඇති බව මා හට පසක් වන්නේ දැන් ය. 👿👹

එම විවිධ ප්‍රසංගයෙන් අනතුරුව වසර පහක් ගත වන තුරුම මා හට අමිල වූ නිදහසක් භුක්ති විඳීමට ඉඩ හසර සැලසින. ඒ මගේ මුහුණ බැලූ දෙවියන් කිසිදු විටෙක පන්ති කාමරයක් තුළ මා හට ඇය හමු වීමට ඉඩ සැලැස්වූයේ නැති නිසාවෙනි.

අතරින් පතර අම්මාගේ මුවින් ඇගේ නම කියැවෙනු මා හට ඇසී තිබුණද , ඒ පිළිබඳව උනන්දු වූයේ මා නොවේ. අම්මාගේ හොඳ ගෝලයන් පිළිඳව හේතු විරහිතවම නොපැහැදීමට එවකට මම තීරණය කළ සිටියෙමි.

එහෙත් මා නොදැනුවත්වම අවාසනාව මා පසුපස හඹා එමින් තිබිණි. 😋
අවාසනාව මා පසු කර ජයග්‍රහණය ලැබූයේ මම නව වන ශ්‍රේණියට පාතැබූ වනමය.
ඒ වනතුරු මා හට සිටි මිතුරියන් කිසිවෙකුත් ඒ පන්තියේ නොසිටියහ. ඒ මදිවාට දණහිසට අඟල් දෙක තුනක් ඉහලින් සුදු ගවුම් අඳින ,අර විසේකාර බෝල කෙල්ලගේ නම ද අපේ නාම ලේඛනයේ විය.

නව වාරය ආරම්භ වී සති දෙකක් ගත විය. ඇගේ නමට ඉදිරියෙන් වැටුනේ බිංදු පෝලිමකි. සති දෙකක් ගත වන තුරුම ඇය පන්තියට වාර්තා කළේ නැත. මා හට ඒ පිලිබඳව වගක් හෝ නොවීය. ඒ දිනෙන් දින නව පන්තියට මා හුරු වෙමින් සිටියෙමි

👼සති දෙකකට පසුව අලුත් සුදු ගවුමකින්  ද සැරසුණ ඇය , ඉතා තැම්පත් සුරංගනා දැරියක ලෙසින් පන්ති කාමරයට ඇතුලු වූවාය.එහෙත් සුරංගනාවට පුටුවක් හෝ මේසයක් ඉතිරි වී නොතිබිණි... නැත, එකම එක පුටුවක් හා මේසයක් ඉතිරි වී තිබිණි. එය වූයේ මා අසල ය. වැඩි දුරක් තියා, විශද දෘශ්ටියේ අවම දුරින් අරික්කාලක දුරක් වත් නොසිතූ මා අසල සිටි අනෙක් මිතුරිය එම පුටුවට සුරංගනාවියට ඇරයුම් කළාය... ඒ පිළිබදව මා තුළ පැවතියේ තවමත් සිතා ගත නොහැකි නොපහන් හැඟීමකි.

ඉතින්...! ඒ මගේ කන් දෙකෙහි අවසානය සනිටුහන් වූ  පුදුමාකාර උදෑසනක් විය

"අපේ පුංචිගෙ වෙඩින් එක තිබුණනෙ" සති දෙකක් අතුරුදහන් වීමට හේතුව ලෙස ඇය දක්වා සිටියාය... "පුංචිගෙ වෙඩින් එකට පුංචිවත් එච්චර නිවාඩු ගන්න නැතුව ඇති...." එසේ සිතුවද මම එය වදන් වලට නොපෙරෙලුවෙමි.

එහෙත් දිනෙන් දිනම, බෝල දැරියගේ කතා බස් වලට මටත් නොදැනුවත්වම මම ආශක්ත වෙමින් සිටියෙමි... 
ශාරුක් , සහ තවත් කෙල්ලන් දෙදෙනෙකු පිළිබඳව වූ චිත්‍රපටයක කතාව ඇය මා හට විස්තර කළේ එම හමු වීමෙන් දින කිහිපයකට පසුවය..  කඳුලු , සලමින් අසා සිටි එම කතාව අවසානයේ ඇය පැවසූ වාක්‍ය සහ මා දුන් බුද්ධිමත් පිළිතුර ඩෙස්කය මත ටිපෙක්ස් කළ අකුරක් මෙන් මා හට තවමත් මතකය.
"ඒකෙ කාජල් හරි ලස්සනයි. කොන්ඩෙ කපලා ඉන්නෙ.."
" ආ.. කාජල් කොණ්ඩෙ වවලද හිටියෙ... ?"
ඇය තුශ්නිම්භූත වූවාය...
"මම මෙච්චර වෙලා හිතාගෙන හිටියෙ කාජල් කියන්නෙ කොල්ලෙක් කියලා"

ඇය මා හටම ඔබින කෙල්ලක බව වැටහීමට වැඩි කාලයක් ගත නොවීය. ඇය ද පොත් කියවන බව දැනගැනීම මගේ සතුටට හේතුවක් වූ බව කිව යුතුමය. කුමක්දෝ අහේතුවකට😘 ඇය මගේ හොඳම මිතුරිය බවට පත් වන්නට වැඩි කළක් ගත නොවීය.
අති විශාල මූල්‍ය අර්බුදයකට එවකට (දැන් කියාද වෙනසක් නැත) ලක්ව සිටි අප දෙදෙනා පොත් මිලදී ගැනීමට විඳි දුක් දන්නේ අප පමණක්මය. බොහෝ විට එකම පොත මිලදී නොගැනීමට එකල අපි වගබලා ගතිමු. දෙදෙනාම එකම පොතක් මිලදී ගත්තා නම් ඒ "ගෝරා " පමණක්මය.
දැනටත් මගේ ඕනෑම පොතක් ලෝබ නැතුව කියැවීමට දෙන්නේ ඇයට පමණක්මය.මන්ද යත්, ඒ කිසිදු පොතක පිටුවකට හෝ හානියක් නොවෙන්නට ඇය වග බලාගන්නා බව දන්නා නිසාය.

එසේ වුවද, මා අතින් ඇගේ සිත රිදුන වාර බොහෝ ඇත. වගකීමක් නොමැති වූ හැසිරීම් රටාවක් එකළ දැක්වූ මම ඇතැම් විට ඈ සිටිනවාදැයි නොදන්නා සේ හැසිරුණ අවස්ථාද තිබුණි. එහෙත් මට අවශ්‍ය සෑම මොහොතකම මගේ ළඟ සිටි එකම මිතුරිය වූයෙ ඇය පමණක්මය.
මට වඩා අඟල් පහක් පමණ උස් වූ ඇය, පන්ති යන කාලයේ කිසි දිනෙක අඩි උස පාවහන් පැළඳුවේ නැත. ඒ මගේ සිත රිදවනන්නට අකමැති වූ නිසා බව දනිමි.

ඉතින් වික්ටෝරියා මෙතැනට සම්බන්ද වන්නේ කෙසේද?  ඒ victoria හෝල්ට් ය.ඒ නම මම දැන නොසිටියෙමි. ඇගේ බාප්පා සතු වූ පරණ පොත් පෙට්ටියක් අවුස්සන විටෙක ඇයට වික්ටෝරියා හෝල්ට්ගේ " the house of thousand lanterns" හමු වී තිබුණි.
එය කියැවීමෙන් අනතුරුව මා හටද ඇය එම පොත ලබා දුන්නේ ඒ පිළිබ්ඳව මහා වර්ණනාවකින් අනතුරුවය.
එය සැබෑවක්ම විය. එය වශී වන සුළු පොතක් විය.
එය කියැවීමෙන් පසුව එය සිංහලට පරිවර්තනය කිරීමේ විශාල ආශාවක් මා තුළ හට ගැනුනේ නිතැතින්මය.
මම ඇයට එවෙලෙහිම දුරකතන ඇමතුමක් ගතිමි....
"මට පොත මාස 5,6කට තියාගන්න දෙනවද...?"
"ඇයි, පරිවර්තනය කරන්න හිතුණද?" එකෙනෙහිම ඇය ඇසුවාය..
"ඔව්..."
ඉන් අනතුරුව ඇසුනේ සිනහවකි.
"ඔයා ඕක කියෙව්වට පස්සෙ මම පරිවර්තනය කරන්න හිතාගෙන හිටියෙ..."
මා තුළ හට ගත්තේ වරදකාරී හැඟීමකි.
මට වඩා දස ගුණයකින් පමණ වූ ලිවීමෙ නිසඟ හැකියාවක් ඈ සතු විය.
"එහෙනම් ඔයා ඒක කරන්න..." මම පිළිතුරු දුනිමි.
ඉන් අනතුරුව  එළඹුනේ තර්ක විතර්කය...
ඔයා කරන්න... ඇය පවසා සිටියාය.

අවසානයේදී ඇය පසුව වෙනත් පොතක් පරිවර්තනය කරන බව පවසා මා හටම එය පිළිගැන්වූවාය.

මගේ අලස කම පරයා උනන්දුව මා පාලනය කළේ දින කිහිපයකි. පරිච්චේදයක් හෝ දෙකක් පරිවර්තනය විය... ඉන් අනතුරුව එළඹුණේ දිගු නිහැඬියාවකි...
නිහැඬියාවේ තරම කොපමණද යත්, මෑතක කවුරුන් හෝ කළ එහි නව පරිවර්තනයක් කොහේ හෝ දකින තුරුම වික්ටෝරියා හෝල්ට් නිහඬව සිටියාය.

ආසාවෙන් කිරීමට මගේ මිතුරිය සිතා සිටි කාර්‍යය මගේ අලස කම නිසා වතුරේ ගියේ එසේය..
වෙනත් පොතක් පරිවර්තනය කරනවා යැයි පැවසුවද, ඇයද තවමත් කිසිදු පොතක් පරිවර්තනය කර නැත. ඒ වෙනුවට පරීක්ෂණ නළ බියුරෙට්ටු ආදිය සමග අති දැවැන්ත සටන් මෙහෙයුම් ඇය දියත් කර ඇත.

මතු යම් දිනෙක කවදාහෝ ලබන ආත්මයේ හෝ පොතක් පරිවර්තනය කරන බවට මම අධිශ්ටානයෙන් පසු වෙමි. ඇයද එම අදිටනින්ම පසු වන බව මම අදහමි... 😂😂
(This is a brief tribute to my best friend for her never apriciated unique and priceless friendship. My  sweet girl.... Love you loads and miss you )