ලඩ්ඩු පිඟාන

http://pixgood.com/motichur-laddu.html

අපේ කැන්ටින් එකට ලඩ්ඩු ගෙනත්....... 

ඒක දැක්ක විතරයි, සත්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගිය මම සල්ලි දෙන්නෙත් නැතුවම එකක් අරගෙන කෑවා. 
කෑවා කිවුවට කන්න පටන් ගත්ත විතරයි. මට ඒක එපා වුණා. ඔතලා තිබුණ සව් කොලෙත් එක්කම ඩස්ට් බින් එකට දාපු මම පුරුදු විදියට උළුඳු වඩයක් කාලා ආපහු ආවා. 

( මගෙ යාලුවා හැමදාම කියන කතාවක් තමයි කැන්ටින් එකේ තියන කෑම වලින් මම දන්නෙ උලුඳු වඩ වල රස විතරයි කියන එක. ඇත්ත තමයි. තව එක එක කෑම වර්ග තියනව කැන්ටින් එකේ, ඒත් මොකද දන්නෙ නෑ, මට කන්න හිතෙන්නෙම වඩේ විතරයි. සමහර විට ඒකෙ තියන අනිත් දේවල් කන්න අමාරු නිසා වෙන්න ඇති. ඒ කියන්නෙ පූරි , චපාති, ඉඳිආප්ප වගේ ඒව එක පාර කන්න බෑනෙ. හොදි ගාගෙන, අත හෝදලා, ....... හරිම කරදරයි. ඒ නිසා ලේසිම දේ තමයි වඩේ වගේ ලේසියෙන් හපලා කන්න පුලුවන් දෙයක් කන එක. )

ඒක මහ වංචා සහගත ලඩ්ඩු එකක්. 
පහු ගිය අවුරුදු දෙකක් , තුනක් පුරාවට මම ලඩ්ඩු හොයනවා. ඒත් හිතට හරියන රස ලඩ්ඩු එකක් හම්බුණේ නෑ ආයෙ කවදාවත්. 

එතකොට කොහෙන්ද මේ හිතට හරියන ලඩ්ඩු හම්බුණේ?
ඒක දිග කතාවක්........

මම අවස්ථා කීපයකම  කලින් කියල තියනව නේද එක කාලයකදි මම පෞද්ගලික වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයක වැඩ කළා කියල....... 

මෙවන් හෙදියක ලද ඇය

මිනී මැරුමක් වැළැක්වීමි

වැස්සෙ ආව පොඩි එකා

ඒක තිබුණෙ තරමක් දුරට නිදහස් වෙළඳ කලාපයට ආසන්නව. ඒ නිසා දිනපතාම විවිධාකාර පුද්ගලයන්ව මට මුණ ගැහුණා. ඒ අතර ගුවන් සේවිකාවො වගේම නිදහස් වෙළඳ කලාපෙ යුවතියනුත් හිටියා.

ඒ විතරක්ම නෙමේ, දිනපතාම වගේ විදේශීය පුද්ගලයනුත් එතෙන්ට පැමිනියා. ඒ බොහෝ දෙනා වෙලඳ කලාපෙ තිබුණ විවිධ කම්හල් ආදියේ වැඩ කරන පුද්ගලයින්. 

ඒ අතරින් බොහෝ දෙනා ආසියාතිකයො. චීන, කොරියන්, ඉන්දියානු වගේම පාකිස්ථානය, නේපාලය වැනි රටවල් වලින් . ලංකාවෙ ඒ තරම් පිට රට මිනිස්සු  ශ්‍රමයට වැඩ කරනවා කියල මම දැනගත්තෙ ඒ කාලෙ. ඒ අතරින් චීන , කොරියන් මිනිස්සු වැඩි පුරම ආවෙ මොනව හරි ආහාර වර්ග ආසාදනය වෙලා. එයාලා දකින දකින දේ කන නිසා එහෙම වෙනවා කියල තමයි අපි හිතුවෙ.  

මේ කවුරු ආවත්  මම මුහුණ දුන්න ලොකුම ගැටලුව තමයි, ඒ කිසිම කෙනෙකුට සිංහල හෝ ඉංග්‍රීසි භාෂාව කතා කරන්න්නට නොහැකි වීම. වෙනත් වචන වලින් කියනව නම්, මට ඔවුන්ගෙ භාෂා කතා  කරන්නට නොහැකි වීම.  ඒ නිසා සෑම වෙලාවෙම භාශා පරිවර්තකයෙකුගෙ උදවු අවශ්‍ය වුණා.

මේ අතරින් දිනපතාම රෝගීන් ‍රැගෙන එන ආයතනයක් තිබුණා. එය ඉන්දීයානු සමාගමකට අයත් ආයතනයක්. 
ඒත් එහි ඉන්දීය ජාතිකයින්ට අමතරව, නේපාල, පකිස්තාන ආදී විවිධ ජාතීනුත් සේවය කලා. 
මම කලින් කී කොරියන් ජාතිකයින් සහ චීන ජාතිකයින් එක්ක සසඳා බලද්දි, ඔවුන්ගෙත් භාෂා හැකියාවෙ කිසිදු වෙනසක් තිබුණෙ නෑ. 

කොහොම වුණත් මට වැටහුණ දෙයක් තිබුණා, ඒ, මේ සමාගමේ සේවකයන් අධික වශයෙන් මහන්සියට පත් වෙනවා කියන එක. 

එක දවසක්, මේ ඉන්දීය ජාතිකයින් කීප දෙනෙක් සමග වෙනත් තරුණයෙක් පැමිණියා. 

වෙනදාට පැමීණෙන පුද්ගලයින් සමග බලන විට ඔහුගේ වෙනස කැපී පෙනුණා. ඊට හේතුව ඔහුගේ පෙනුම සහ ඇඳුම් වල වූ පිරිසිදු ස්වභාවය. 
එමෙන්ම , ඉතා නිවැරදි හා පැහැදිලිව ඉංග්‍රීසි භාෂාව හැසිරවීමේ හැකියාවක් ඔහු සතු වුණා. ඒ පිළිබඳව නම් වඩාම සතු‍ටු වුණේ මම.

මොකද පළවෙනි වතාවට ඔවුන්ගේ  රෝගීන්ගේ නිවැරදි රෝග ඉතිහාසයක් අසා ගැනීමට හැකියාව ලැබෙන නිසා. හිතුවාටත් වඩා හොඳින් ඔහු ඒ සඳහා මට සහය දුන්නා. 

ඔහුගේත් ඔහු සමග පැමිණි අනෙකුත් රෝගීන්ගේත් කැපී පෙනෙන වෙනසට හේතුව දැනගන්න මගේ හිත උනන්දු වුණා.  ඔහු අනෙකුත් සේවකයන්ට වඩා ඉහළ තනතුරක් හෙබවූ අයෙක්. 
(පෞද්ගලික අංශයේ ‍රැකියා ගැන මගෙ අවබෝධය කොපමණද කියනව නම්, ඒ තනතුර මොකද්ද කියලවත් දැන් මට මතක නෑ.)

"එළියට යන්න ලැබෙන අවස්ථා හරි අඩුයි මේ දවස් වල. ඒ නිසා හිතට  දැනන ස්ට්‍රෙස් එක අඩු කරගන්න අද මෙයාලට බේත් අරන් දෙන්න එක්කන් ආවා" මින් පෙර ඔහුව හමු නොවීමට හේතුව මා විමසන විට ඔහු ලබා දුන්නු පිළිතුර වුණා. 

ඒ ඔහුව මුණ ගැහුණ පළවෙනි වතාව. නමුත් ඒ එකම වතාව වුණේ නැ. ඉන් පසුව සතියට දින කිහිපයක්ම රෝගීන් ‍රැගෙන එන්න ඔහු පුරුද්දක් කරගත්තා. 
ඒ එන සෑම වතාවකදීම කතා කරන්නට අලුත් මාතෘකාවක් ඔහුට තිබුණා. ලංකාවෙ දේශපාලනය, ලංකවෙ බලන්න යන්න තියෙන ලස්සන තැන්, බලන්න ගිය තැන්.......  විවිධ මාතෘකා. 
ඔහුට ලංකාව පිළිබඳව කතා කරන්නට තිබෙන දේ කියන්නට සුදුසු කෙනෙකු නොමැති බව ඔහු නිතරම පැවසුවා. ලංකාවේ අපි නොදකින ඉතා සියුම් දුර්වලතා, සුන්දරතා ඔහුගෙ ඇසට හසු වී තිබුණේ හිතාගන්නට බැරි තරම් පුදුමාකාර විදියට. 

ඒ ලෙසින් ඇරඹුණ ඒ අපූර්ව යහලු කම මටත් අලුත් අත්දැකීමක් වුණා. කොයි තරම් යාලුවො හිටියත්, වෙනත් රටකින් හමුවෙන යහලුවෙක් හරිම "අලංකාරයි" කියල මට හිතෙනව. 
සංස්කෘතීන් දෙකක් වීම, කුඩා කල සිට හැදී වැඩුණ ආකාරය වෙනස් වීම, කොටින්ම කියනව නම් ලෝකය දිහා බලන ආකාරයම වෙනස් වීම ඒ අලංකාරත්වයට හේතු වෙනවා. 

කියන්න අමතක වුණා. ඔහුගෙ නම "රෝහිත් ". 
මාත් සමග වැඩ කළ හෙදියන් බොහෝ විට ඒ නම කිවුවේ "රෝහිත" කියලා. ඒක නිරන්තරයෙන්ම ඔහුව තරහ හැස්වීමට සමත් වුණා. "කරුණාකරලා, එයාලට කියන්න, මම රෝහිත් මිසක් රෝහිත නෙමේ කියල"..... ඔහු නොයෙක් වර මගෙන් ඉල්ලා සිටියා. 
ඒ ඉල්ලීම කවදාවත් ඉ‍ටු නොකරන්නට මමත් වග බලා ගත්තේ, ඒ නමින් ඔහු අපහසුතාවයට පත් වීම මටත් තරමක විනෝදයක් වූ නිසා. 

මේ විදියට රෝහිත් අපේ වෛද්‍ය ආයතනයට දින කීපයකට වරක් හෝ පැමිණීම අපිට සුපුරුදු අංගයක් වුණා. එසේ පැමිණි කිසිම අවස්ථාවක ඔහු විනාඩි 10කට වඩා මා සමග කතා බස් කලෙත් නෑ. එත් අපේ යහලු කමට එය බාධාවක් වුණෙත් නෑ .

විශේෂයෙන් කියන්න ඕනා, කොයි තරම් රෝගීන්ව ඔහු මා හමුවන්න කැඳවාගෙන ආවත් කිසිදු අවස්ථාවක ඔහු කිසිදු රෝගයකට තමන්ට බේත් ගත්තේ නෑ. 
(අනිත් අය මෙන් මහන්සි වී ඔහු වැඩ නොකිරීම ඊට හේතුවක් වන්නටත් ඇති. )

"පොඩි කාලෙන් පස්සෙ මම කවදාවත් බේත් බීලා නෑ. මාව මැරෙන්න ආවත් බේත් බොන්නෙ නෑ කියලා තමයි මම හිතාගෙන ඉන්නෙ" ඔහු නොයෙක් වර එසේ පවසා සිටියා. 

එහෙත් එක් දිනක ඔහුගේ වහසි බස් සියල්ල කන පිට හැරුණා. 

එදින ඔහු දැඩිව අසනීපව සිටියා. ඒත් සුපුරුදු මාන්නය නම් කෙසේවත් අඩු වී තිබුණේ නෑ. ඊටම සරිලන හිතුවක්කාර කමක්ද ඊට එක් වී තිබුණා. 

"මට එකම එක බේත් පෙත්තක් විතරක් දෙන්න, අමාරුව අඩු වෙන්න" 
ඔහුගේ ඒ ඉල්ලීමට මට තරහ නොගියේ ඒ වන විට මා බොහෝ සෙයින් ඔහුගේ ගතිගුන වටහාගෙන තිබුණ නිසා. කෙසේ වෙතත් බෙහෙත් වර්ග දෙකක් පමණක් ඔහුට මා එදින ලබා දුන්නා. ඒ පිළිබඳවත් ඔහු පල කළේ විරෝධාකල්පයක්. 

"හරියට අපි එයාට ලෙඩ බෝ කළා වගේ" 
අපේ හෙදියන් එසේ කියද්දී මට තිබුණේ හිනා වෙන එක විතරයි. 
අසනීපයකට තමන් හමුවට පැමිණෙන රෝගීන් බෙහෙත් එපා යැයි කීම වෛද්‍යවරයෙකුට ඉතා දුලබ අත්දැකීමක් වීම ඊට හේතුවයි. 


දින කීපයක් ගත වුණා. රෝහිත් ගේ සලකුණක් හෝ දක්නට ලැබුණේ නෑ.

"බේත් වර්ග දෙකක් දුන්න කියලා ලංකාව දාලම ගියාද දන්නෙ නෑ" 
අපේ සමහර හෙදියකගෙන් කියැවුණා. 
කොහොම වුණත් අපේ හෙදියන් කීප දෙනෙක්ටම රෝහිත් නොදැක "පාලුයි වගේ" දැනුන බව නම් මම දැනගෙන හිටියා. 

ඒත් ඔහු ලංකාව දාලා ගිහින් තිබුණේ නෑ. ඊටත් පස්සෙ දවසක හිටියාටත් වඩා හොඳින් නැවත පැමිණීම "වාර්තා කළා"

"බේත් වලට අඩු වුණා"  ඒක නම් කිවුවෙ ඇත්තටම වගේ. ඊට පස්සෙ මගෙ හිතේ තිබුණ පුංචි "කහටත්" මැකිලා ගියා.

ඔය විදියට කාලයක් ගත වුණා....

(කොහොමද මෙතෙන්ට ලඩ්ඩු සම්බන්ධ වෙන්නෙ? ටිකක් ඉන්න..... ඒ ගැන තමයි කියන්න යන්නෙ........)

ඔය විදියට කාලයක් ගත වුණා. 
එක දවසක් රෝහිත් මට කිවුවා

"තව දවස් 2කින් මම ඉන්දියා යනවා. සති තුනකින් ආපහු එන්නෙ.." ඒ වෙද්දි රෝහිත්ගෙ රට ඉන්දියාව කියලා අපිට අමතක වෙන තරමට ඔහු ලාංකීකරණය වෙලා හිටියෙ.......

"එද්දි, මොනව හරි එහෙන් ගේන්න ඕනද?"

" එද්දි ලොකු ලඩ්ඩු පිඟානක් ගේන්න" 
මම එහෙම කිවුවෙ කටට ආවට. ඒ වෙද්දි මම ලඩ්ඩු කියන්නෙ මොනවද කියල දැනගෙන හිටියෙ නෑ හරියට. දැකලා තිබුණෙ කබි කුෂි කබි ගම් චිත්‍රපටියෙ විතරයි. ඒකෙ හැටියට මම හිතාගෙන හිටියෙ ලොකු අග්ගලා වගේ කෑමක් කියල.

මාස දෙකක් පමණ ගත වුණා. රෝහිත්ගෙ සති තුනේ කෑලිත් නති වුණා. සුපුරුදු පරිදි රෝහිතගෙ ආයතනයේ රෝගීන්ගෙ භාශාව නොතේරුම් ගනිමින් මම ඔවුන්ගේ රෝග වලට අවශ්‍ය ප්‍රතිකර්ම කළා.

එදා කම්මැලි දවසක්. එක පාරටම වේගයෙන් ආව ත්‍රී රෝද රතයක් පාර අයිනෙ නැවතුණා. හදිසි රෝගියෙක්ද, අපි කලබල වුණා. 
ඒත් ඒකෙන් බැස්සෙ රෝහිත්. ලොකු බෑග් කීපයක්  ත්‍රීවිලරයේ තිබූ අතර ඔහුගේ අතෙත් කුමක් හෝ බෑගයක් තිබුණා. 
ඔහු එය ගෙනැවිත් මේසය මත තැබුවා.

"ලඩ්ඩු........... පිඟානක් හොයාගන්න බැරි වුණා. පෙට්ටියක දාල තිබුණ එකක් තමයි හම්බුණේ.........."
සති තුනකට ඉන්දියාවට ගිය ඔහු නැවත පැමිණ තිබුණේ මාස දෙකකට පමණ පසුව. ගුවන් තො‍ටුපලේ සිට වැඩි දුරකින් නොවූ අපේ වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයට ඔහු පැමිණ තිබුණේ ඒ ලඩ්ඩු පාර්සලය දීලා යන්න. 

ඊට පස්සෙ මොකද වුණේ කියන්න දෙයක් නෑනේ. "ඉනික්බිතිව , ඒ ලඩ්ඩු පාර්සලයේ කාඩ් බෝඩ් පෙට්ටිය ඇරෙන්න ඉතිරි සියල්ල විනාඩි කිහිපයක් තුළ වාෂ්ප විය." 
ඒ තරම් රස ලඩ්ඩු කවදාවත් ආයෙ හම්බුණේ නෑ. තවම මම හොයනව එහෙම ලඩ්ඩු ලoකාවෙ තියනවද ක්යලා.